Piątek drugiego tygodnia Adwentu

Piątek, 09 grudnia 2022 roku, II tydzień Adwentu, Rok A, I

Wspomnienie św. Jana Diego Cuauhtlatoatzin

Chyba każdemu z nas jest bliski obraz bawiących się wspólnie dzieci – czy to z obserwacji, czy to z własnego dzieciństwa. Zdarza się, że podczas takich zabaw dochodzi do kłótni między dziećmi – czy to mniejszych, czy większych kłótni... Bo jedno z nich chce robić tak, drugie inaczej... Do tego właśnie typu sytuacji nawiązuje dziś Jezus w Ewangelii.

Nie jest to jednak tylko zwykły przykład, a pewien opis pokolenia nie tylko współczesnego Jezusowi, ale również i dzisiejszego. I nie jest bynajmniej pochwałą zachowania owych dzieci, a wręcz przeciwnie – naganą. Chodzi tu o zachowanie ludzi, którzy cieszą się ze zła, a zasmucają się dobrem. To jest właśnie taka przewrotność tego pokolenia.

Każdy z nas jest grzeszny. I pierwsze, co Bóg proponuje po grzechu, jest działanie Jana Chrzciciela, czyli żal za grzechy, pokuta, nawrócenie się do dobra. Wiele osób odrzuca tę propozycję, uważając, że to za dużo, przesada, że Bóg przecież stworzył nas do radości, po co się zamartwiać... To prawda, mamy się radować, ale też w odpowiednim czasie i w odpowiedni sposób pokutować za zło. To są właśnie te pierwsze dzieci, które chcą tańczyć wtedy, kiedy właściwie powinny okazywać żal i skruchę.

Drugą rzeczywistością jest radość, na którą też jest odpowiedni czas i miejsce. Powinniśmy się cieszyć, kiedy Jezus jest z nami, kiedy Jezusa mamy w sercu, kiedy trwamy w Jego łasce. Radość powinny nam przynosić wszelkie znaki Bożej miłości, jak np. Jego przebaczenie dane nam w spowiedzi, możliwość przyjęcia Chrystusa w Komunii św. czy też zwykłe codzienne sytuacje, jak chociażby to, że możemy bezpiecznie, spokojnie przyjść do kościoła.

Tak więc mamy radość i smutek. Może być smutek pochodzący od Boga, poruszenie sumienia, gdy zrobimy coś złego i za to żałujemy, i smutek pochodzący od nieprzyjaciela, który często powoduje załamanie, brak nadziei, może nawet niszczyć nasze relacje. Może być Boża radość, gdy potrafimy dostrzegać wszelkie znaki miłości naszego Ojca – Boga, i inna radość, która może nas zwieść na złą drogę.

Trzeba tylko rozeznawać w naszym życiu, co jest dobre, a co złe. Nie zawsze jest to łatwe, ale w pierwszym czytaniu usłyszeliśmy podpowiedź, co robić, żeby dobrze rozeznawać: Ja jestem Pan, twój Bóg, pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz I dalej: gdybyś zważał na me przykazania, stałby się pokój twój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale (por. Iz 48, 17-18). Czyli przykazania Boże, które obowiązują nas wszystkich: od najmłodszych do najstarszych, są najlepszą drogą i pomocą w rozeznawaniu, co jest dobre, a co złe. To dzięki przykazaniom wiemy, co jest dla nas dobre, a co złe, kiedy powinniśmy się smucić, a kiedy weselić. Warto sobie zadać pytanie: czy ja potrafię rozeznać, kiedy jest czas na smutek, skruchę, żal i to wyrazić, a kiedy powinienem się weselić, bo mam ku temu powód? Czy jednak jestem raczej jak te dzieci z dzisiejszej Ewangelii, działające na przekór?

Starajmy się naśladować postawę dzieci, ale nie tych z dzisiejszej Ewangelii, które kłócą się przy zabawie, tylko dzieci pełnych ufności do swojego Ojca, które uznają, że to, co od Niego usłyszą, jest dla nich najlepsze. A wtedy będziemy szli przez nasze życie dobrą drogą i z czystym sumieniem spotkamy Boga, naszego Ojca.

Kazania-homilie: Piątek drugiego tygodnia Adwentu

o. Jarosław Krawczyk CSsR (09 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Szorc CSsR (14 grudnia 2012 roku, Rok C, I )

o. Marian Krakowski CSsR (13 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (12 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Arkadiusz Buszka CSsR (11 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (09 grudnia 2016 roku, Rok A, I)

o. Wacław Zyskowski CSsR (15 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Baran CSsR (14 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Stanisław Janiga CSsR (13 grudnia 2019 roku, Rok A, II)