Ty z jednorodzonym Synem Twoim i Duchem Świętym jednym jesteś Bogiem, jednym jesteś Panem; nie przez jedność osoby, lecz przez to, że Trójca ma jedną naturę. W cokolwiek bowiem dzięki Twemu objawieniu wierzymy o Twojej chwale, to samo bez żadnej różnicy myślimy o Twoim Synu i o Duchu Świętym. Tak, iż wyznając prawdziwe i wiekuiste Bóstwo, wielbimy odrębność Osób, jedność w istocie i równość w majestacie (Prefacja o Przenajświętszej Trójcy).

Są w ludzie, którzy nie rozumieją Eucharystii – jak to możliwe, że wielki Bóg ukrył się w kawałku chleba i odrobinie wina? Są i tacy, którzy przechodzą obojętnie obok niej – może Bóg tam jest, a może nie? Może kiedyś będzie czas, by się nad tym zastanowić? Są i tacy, którzy oficjalnie wyznają wiarę w obecność prawdziwego i żywego Boga, ale Eucharystia nie odgrywa większej roli w ich życiu lub uważają, że są tak grzeszni i niegodni, że nie mogą nawet przed nią modlić się, a co dopiero przyjmować.

Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że nie szczędziło niczego aż do zupełnego wyniszczenia się dla okazania im miłości, a w zamian za to doznaje od większości ludzi tylko gorzkiej niewdzięczności, wzgardy, nieuszanowania, lekceważenia, oziębłości i świętokradztw, jakie oddają mu w tym Sakramencie Miłości.

Nie bójmy się być ludźmi na wzór Jana Chrzciciela – jasno i klarownie wskazującymi całym swoim życiem na Jezusa, bez kompromisów ze złem, bez kompromisów ze światem, który często próbuje wygładzić Jego Ewangelię, przycinając ją do swoich potrzeb i zachcianek. Bądźmy jednoznaczni w naszej katolickiej wierze, jednocześnie ufając, że Bóg towarzyszy nam od samego początku, a nawet wcześniej zanim poczęliśmy się pod sercami matek.

O Matko Nieustającej Pomocy, Ikono miłości, Twe zatroskane spojrzenie ogarnia nasze cierpienia, a ufne spojrzenie Twojego Syna wiedzie nas przed oblicze miłującego Ojca. Wspomagaj nas, Matko, byśmy nieśli Twój obraz braciom i siostrom rozproszonym po całym świecie, stając się misjonarzami dobra, piękna i radości życia Ewangelią.

Dzisiejsza uroczystość kieruje naszą uwagę na dwóch apostołów – Piotra i Pawła, gigantów wiary. Tak można o nich mówić, gdyż rzeczywiście wykazali się wiarą, która może nam wydaje się niemożliwa. Pamiętać jednak musimy, że oni do takiej wiary dojrzewali, a może lepiej, Pan Jezus kształtował ich wiarę. Ważne jest jednak to, że oni dali się prowadzić, pozwolili, aby wiara w nich wzrastała.

Jest w człowieku potrzeba pewności w różnych kwestiach, chcemy wiedzieć, co więcej, wiedzieć dokładnie, często dopytujemy wręcz, czy „aby na pewno tak jest”, jak ktoś nam mówi…? I cóż w tym może być dziwnego, nikt nie lubi jak w jest „wpuszczany w maliny”, raczej lubimy być traktowani uczciwie i sprawiedliwie. Choć myślę, że to jest tylko cząstka prawdy o nas, człowiekowi trudno jest zaufać komuś w stu procentach, często składa się na to historia życia i wpisujące się w nią zawody, rozczarowania, a może wręcz i zranienia – bo kiedyś komuś zaufało się w pełni i to zostało zniszczone.

Postać św. Benedykta niewątpliwie kojarzy się nam z dewizą „ora et labora” – „módl się i pracuj”, która streszczała ideał życia rozpalający serce tego wielkiego patriarchy mnichów Zachodu. Sekret owocnego życia patrona Europy tkwi w prostocie serca, w ewangelicznym posłuszeństwie nauce Zbawiciela i w pokoju, który z tego czerpał.

Przeżywamy dzisiaj święto św. Marii Magdaleny. Interesujące jest to, że to właśnie jej jako pierwszej ukazuje się zmartwychwstały Chrystus i posyła ją, by tę wiadomość zaniosła „Jego braciom”, apostołom. Kim jest ta, którą Kościół Wschodni czci jako równą apostołom? Kim jest ta, która pierwsza spotyka Zmartwychwstałego?

Jeden z wielkich teologów męczennik II wojny światowej Dietrich Bonhoeffer powiedział: Prawdziwa wiara nie jest wyznaniem wiary, ale posłusznym wypełnianiem tego co mówi Bóg. Wiara to sposób życia, gdzie człowiek wybiera Jezusa Drogę, Prawdę i Życie. Wiara to osobowe odniesienie – relacja do Boga. Nie z tradycji albo dlatego, że tak wypada. Wiara to postawa miłości na wzór postawy Jezusa.