Życie świętych ludzi to po prostu Ewangelia Jezusa konkretnie wprowadzona w codzienność. Św. Alfons Maria de Liguori – patron dnia dzisiejszego – wielki kaznodzieja południowych Włoch i wybitny teolog moralista, patron spowiedników i doktor Kościoła, założyciel Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela i biskup dożył pięknego wieku 91 lat. Jego długie i owocne dla Kościoła do dnia dzisiejszego życie, obfituje w liczne wydarzenia i dzieła. Na pięć najważniejszych moim zdaniem etapów w życiu świętego Alfonsa, które ukształtowały jego ludzką, chrześcijańską, zakonną i kapłańską dojrzałość, jego świętość, chciałbym zwrócić naszą uwagę. Nie mam wątpliwości, że życie i droga świętego Alfonsa ku chrześcijańskiej dojrzałości, ku „świętości”, może każdą i każdego z nas zmierzających przecież w tym samym kierunku, czegoś istotnego nauczyć!

Święto Przemienienia Pańskiego pokazuje nam, że warto przyjmować zaproszenie Jezusa do wspólnego wędrowania przez życie. Ukazuje też pewien proces docierania do Boga, odkrywania Go i życia według Jego zasad. Inicjatywa zawsze wychodzi od Jezusa. To On zaprasza nas, abyśmy razem z Nim weszli na górę przemienienia. Nam również chce ukazać swoje prawdziwe oblicze. Chce, abyśmy mogli poznać Go takim, jaki naprawdę jest.

Siostra Teresa Benedykta od Krzyża mówi nam wszystkim: «Nie uznawajcie za prawdę niczego, co jest wyzute z miłości. I nie uznawajcie za miłość niczego, co jest wyzute z prawdy! Jedno bez drugiego staje się niszczycielskim kłamstwem» (św. Jan Paweł II, 11 października 1998 r., Rzym).

Męczeństwo św. Wawrzyńca – czyli ewangeliczne obumarcie ziarna wrzuconego w glebę, by mogło zaowocować – może i w nas właśnie wydać najwspanialszy owoc, tj. umocnić na drodze zaufania Bogu.

Kierujemy dzisiaj nasz wzrok ku Maryi, ponieważ Bóg w Jej Osobie chce przedstawić wielkość zbawienia dokonanego przez Chrystusa oraz to, do jakiej chwały może doprowadzić stworzenie, jeśli pozwoli ono przepoić się Nim całkowicie. Maryja poprzez swoją chwałę, którą dziś podziwiamy, uczy, jak dociera się do niej, ukazuje nam drogę, a jest to droga wiary i pokory.

Św. Bartłomiej jest, więc przykładem człowieka, którego serce zawsze było prawe, który autentycznie zawsze szukał Boga i wsłuchiwał się w Jego słowo. Nigdy nie trwał kurczowo przy swoich opiniach i wyobrażeniach. Dlatego kiedy spotyka Jezusa, bez wahania idzie za Nim, uznając Go za prawdziwego Mesjasza, na którego czekał każdy wierzący Izraelita. Osoba tego apostoła stawia nam więc pytanie: Czy ja również jestem człowiekiem o takim nastawieniu jak on? Czy spotkanie z Jezusem i te kilka słów do mnie skierowanych sprawiłoby, że byłbym w stanie tak jak on, bez mrugnięcia okiem, odkryć w Jezusie mojego Zbawiciela i ruszyć z Nim w drogę?

Tegoroczna uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej jest dniem centralnych obchodów 300-lecia koronacji cudownego obrazu Matki Bożej z Jasnej Góry. Kończą one cały jubileuszowy rok, bardzo bogaty w wydarzenia związane z tym aktem. Wśród wielu inicjatyw, mających na celu jeszcze głębsze wejście w relację z Matką Bożą i przemianę własnego życia, była tzw. ŻYWA KORONA MARYI.

Maryja jest pozytywną kobietą, która została nam podarowana z krzyża: Oto Matka Twoja. Maryja nigdy nie jest negatywna: nie kwestionuje zarządzeń Bożych, po prostu wyraża swą zgodę. Maryja nie protestuje, pozwala, by nią kierował. Nie wątpi, Ona wierzy. Nie skarży się, Ona działa. Nie dyryguje, oddaje się do dyspozycji. Maryja jest pierwszą pozytywną konsekwencją krzyża i zarazem prototypem Kościoła.

Gromadzimy się w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, aby wspomnieć i podziękować naszemu kochającemu i miłosiernemu Bogu za ogromny paradoks naszej wiary – znak krzyża. Znak dziwny i trudny do wytłumaczenia. Jeśli z wiarą patrzymy na ten znak naszej wiary. Wiara całkowicie zmienia nasz sposób postrzegania krzyża. Wiara pozwala zrozumieć znaczenie i siłę krzyża, ale też wyjaśnić go w jakiś kompletny sposób. Jako ludzie wiary możemy patrzeć na krzyż i widzieć nadzieję; patrzeć na krzyż i widzieć życie; patrzeć na krzyż i widzieć miłość – miłość naszego Boga, który jest ponad miłością, jaką jesteśmy w stanie się nawzajem obdarzać jako ułomni ludzie.

Stanisław był człowiekiem wielkich pragnień. Najpierw pragnął podobać się Bogu, którego kochał z całego serca. W swoim notatniku zapisał taką zasadę postępowania: Jak najwięcej podobać się Bogu i jak najmniej nie podobać się bratu. W religijności i zażyłej relacji z Bogiem widział fundament wartościowego życia. Na równi z miłością do Boga był u niego głęboki szacunek wobec ludzi, co zjednywało mu miłość u nauczycieli, kolegów czy służących.