Św. Mateusz, apostoł i ewangelista, to dla nas dowód na to, jak wiele i nieoczekiwanie może w naszym życiu zmienić Bóg. Trzeba więc wstać od swojego stołu celnika i pójść za Nim.

Być może jest tak, że już dawno zapomnieliśmy o naszych opiekunach danych nam przez Boga. Czasami może nam się kojarzą Oni z jakimiś postaciami, bardziej mitycznymi niż realnie istniejącymi. I chociaż w Biblii niejednokrotnie się pojawiają to raczej traktujemy ich jako postacie, do których raczej dzieci uczymy, aby do nich się o pomoc zwracały niż sami ich o tę pomoc prosimy. Zresztą takie podejście do Aniołów utrwala w nas dosyć popularny obrazek Anioła Stróż czuwającego nad dwojgiem dzieci, które przechodzą nad potokiem w czasie burzy po zniszczonej drewnianej kładce.

Święty Łukasz, patron dnia dzisiejszego, patron służby zdrowia i ludzi chorych, jako lekarz był wyczulony na ludzką nędzę i słabość. Lepiej rozumiał ludzi, którzy przeżywali różnego rodzaju rozterki. Przez jego wstawiennictwo, prośmy dobrego Boga, abyśmy nigdy w drodze nie ustali. By liczne niepowodzenia, troski, których codziennie doświadczamy i jeszcze nieraz doświadczymy, nie przeszkodziły nam w „dopełnieniu głoszenia Ewangelii”, gdziekolwiek pośle nas Pan.

Szymona i Judy Tadeusza jako Apostołowie wykazali się niewątpliwie wielką gorliwością i odwagą w wyznawaniu wiary, niezależnie od sytuacji. To, co zasługuje na szczególną uwagę, to to, że obaj byli „bohaterami drugiego planu”. A nie jest to prostą sprawą – pozostać gorliwym i odważnym, ale bez rozgłosu, w cieniu innych. Nie jest łatwe tworzyć wspólnotę bez pretensji do tytułów na swoją miarę, stosownie do swoich możliwości. Nie jest łatwe, aby się zgodzić z tym, że będą mnie nawet mylili z innymi – tymi „sławniejszymi” albo, co gorsza, ze zdrajcami.

Jest to miejsce, o którym powiedziałeś: „Tam będzie moje imię”, tak aby wysłuchać modlitwę, którą zanosi Twój sługa na tym miejscu (1 Krl 8, 39).

Raczej nie każdy marzy o tym, aby zostać świętym, ale każdy chce dostać się do nieba. A czy znacie kogoś w niebie, kto nie jest świętym? Nie ma nieba bez świętości. Kim zatem ma być chrześcijanin? Jezus w kazaniu na górze (Mt 5-7) przedstawia nowy dekalog – tzw. błogosławieństwa, którymi mają żyć Jego uczniowie.

Prawdziwą, wielką nadzieją człowieka, która przetrwa wszelkie zawody, może być tylko Bóg – Bóg, który nas umiłował i wciąż nas miłuje «aż do końca», do ostatecznego «wykonało się!» (Benedykt XVI, Spe salvi, 27).

Jeżeli umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy (Rz 6, 8). Te słowa św. Pawła napełniają nas nadzieją na to, że śmierć nie jest granicą naszego życia, ale jest jedynie pewnym punktem przełomowym, nowym początkiem, inauguracją życia na świętej górze i w Bożych przybytkach (por. Ps 43, 3), gdzie nie będzie cierpień ani łez.

[Panie], przyjmij i nas potem w czasie wyznaczonym, pokierowawszy nami w sprawach doczesnych według Twojego uznania. Ale przyjmij nas przygotowanych w duchu Twojej bojaźni, a nie drżących i wahających się w ostatniej chwili, byśmy nie musieli być gwałtem odciągani od rzeczy doczesnych, jak to się zdarza duszom miłującym ten świat i rzeczy materialne, ale abyśmy chętnie podążali do tamtego życia, które trwa bez końca i płynie w radości, do życia w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, któremu chwała na wieki wieków (Św. Grzegorz z Nazjanzu, Mowa 7).

Dzisiaj chcemy wyrazić swoją wielką wdzięczność za wszystkie świątynie, jakie zostały przez jego wiernych i dla jego wiernych wystawione. Bo każdy kościół to dom Boży w pełnym tego słowa znaczeniu. I dlatego tak wielkim zaskoczeniem było dla Jezusa to, kiedy w świątyni wypełnionej ludźmi, miejscu tak świętym i przeznaczonym tylko do modlitwy, zastał zwyczajne i przepełnione zgiełkiem targowisko. Stąd nie dziwią przepełnione gniewem słowa: Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu mego Ojca targowiska (J 2, 16).