W zasadzie często jest tak, że przyzwyczailiśmy się do obecności Jezusa w naszym codziennym świecie do tego stopnia, że nie mamy problemu z opowiedzeniem niewybrednego dowcipu z Jego udziałem i do rozpuku śmiejemy się z obrazków i memów, w których On gra rolę główną. Jednym słowem Jezus nam spowszedniał. Wydaje się, że niczym nas nie może zaskoczyć, a nawet coraz częściej podnoszą się głosy, że jest już Go za dużo w przestrzeni publicznej i należałoby ograniczyć Jego obecność, bo może razić – chcą Go więc zabić.

Dzisiaj w Ewangelii usłyszeliśmy wiele opinii na temat Jezusa, kim On w zasadzie jest. Świadkami podobnej sytuacji jesteśmy dziś, kiedy wśród szumu medialnego słyszymy wiele opinii na temat Jezusa, Kościoła, wiary. Wielu ludzi próbuje się wypromować i zbudować swoją karierę na swoim obrazie czy swojej opinii o Jezusie, Kościele lub wierze. Moją opinie o Jezusie może kształtować wiele rzeczy i czynników, jednak najważniejszym musi być moje doświadczenie spotkania z Nim w sakramentach i słowie Bożym oraz we wspólnocie Kościele.

W Ewangelii usłyszeliśmy bardzo mocne, choć dla trudne do zrozumienia, stwierdzenie Pana Jezusa: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, to choćby umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Tu jest cała tajemnica naszego życia i to nie ograniczonego tylko do ziemi, ale życia wiecznego. Wystarczy wierzyć w Jezusa. Jezus też pyta dziś każdego z nas: Wierzysz w to?

Dzisiejsze Słowo Boże pokazuje jak można być blisko światłość życia i dalej kroczyć w ciemności swojej niewiary. Przy tym można odrzucić Boga, Jego prawdę i Jego miłość. Bo żadne argumenty nie potrafią człowieka przekonać do prawdy, jeśli sam tego nie będzie chciał. Przykładem jest tego zachowanie faryzeuszy. Są świadkami cudów Jezusa, słyszą jego naukę, która rozświetla mroki życia i jest płomieniem nadziei. Oni jednak nawet nie wchodzą w dialog z Jezusem, aby zrozumieć słowa Jezusa. Od razu odrzucają Jezusa zarzucając mu, że jego świadectwo jest nieprawdziwe.

Przybliżamy się coraz bardziej do przeżywania w liturgii największych tajemnic naszej wiary. W tym roku będzie to na pewno szczególne przeżycie, skoro zamiast tłumów ludzi będą jednostki. Słowo Boże coraz bardziej natarczywie przypomina o tym, co nadejść miało. Drzewo hańby i drzewo życia zarazem. Pokonany, a jednak zwycięzca! Zwycięzca, a ostatecznie przegrany.

Kiedy czytam dzisiejsze czytania mszalne, mam wrażenie, że słowem, które spaja je w jedno jest słowo wolność. Jedną z podstawowych wartości na jakiej nam ludziom najbardziej zależy – jest właśnie: wolność. Tę wartość bardzo sobie cenimy. Jej utrata doskwiera każdemu człowiekowi. Nie zależnie od tego w jakich czasach żyjemy – pragniemy być wolni. To znaczy, chcemy móc wybierać, decydować o sobie samym. Wielu ludzi w przeszłości, ale także i dziś za wolność oddawało swoje życie. Wolności pragnie przede wszystkim młodzież, która nie znosi wydawanych im poleceń, która buntuje się przeciw: autorytetom, rodzicom, nauczycielom, społeczeństwu.

Wojujący ateista Friedrich Nietzsche, miał powiedzieć kiedyś, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo, a następnie człowiek odpłacił się Bogu tym samym. W swoim założeniu autor próbował obalić tezę istnienia Boga i udowodnić, że jest to tylko projekcja ludzka stworzona dla podporządkowywania mas przez rządzących. Lubię tę myśl Nietzschego, bo często jest dla mnie zimnym prysznicem zwłaszcza wtedy, gdy zaczynam mieć pretensje do Pana Boga, że coś jest nie po mojej myśli.

Jakie mam wyobrażenie Boga? Kim dla mnie jest Bóg? Od tych pytań w czasie Wielkiego Postu i czasu epidemii nie jesteśmy w stanie uciec. Musimy na nie odpowiedzieć, aby nie zbłądzić w naszym życiu. Widzimy, że Żydzi byli blisko Jezusa, słyszeli jego naukę i podziwiali jego cuda. A jednak go nie przyjęli. Co więcej, za to, kim był pod pretekstem bluźnierstwa chcieli go ukamienować. Początkiem tego wszystkiego było to, że nie potrafili dostrzec, kim tak naprawdę jest Jezus. Początkiem życia w prawdzie jest, zatem odnalezienie w swoim życiu definicji Boga.

Jaka będzie Wielkanoc 2020, bez spowiedzi przed świętami, bez liturgii ostatniej wieczerzy z obmyciem nóg, bez ucałowania krzyża w Wielki Piątek, bez poświęcenia pokarmów w sobotni poranek, bez liturgii paschalnej i bez procesji rezurekcyjnej? Może wielu z nas w tych dniach stawia sobie dokładnie takie samo pytanie jak Żydzi przybywający do Jerozolimy na święta Paschalne: „Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?»” (J 11, 56).

Rozpoczynamy Wielki Tydzień. I choć oficjalnie tak się on nazywa, to może powinniśmy bardziej określić go mianem „Tygodnia Zmian”. Zmiana jest chyba najbardziej charakterystycznym słowem tego tygodnia. Wielu ludzi w ciągu tych krótkich siedmiu dni zmieniało swe poglądy, potrafili z tych samych gardeł w jednym dniu wykrzyczeć „Hosanna Królowi!” i zaledwie po pięciu dniach krzyczeć: „Na krzyż z Nim! Ukrzyżuj Go!”.