U progu nowego roku liturgicznego 2025-2026 misjonarze redemptoryści podejmują realizację programu duszpasterskiego Kościoła w Polsce, którego hasło brzmi: „Uczniowie-misjonarze”. Codzienne rozważania słowa Bożego, które są publikowane na portalu kaznodziejskim redemptorystów slowo.redemptor.pl, to jedna z form zaangażowania, obok misji i rekolekcji parafialnych prowadzonych w różnych okresach roku.

Sam Adwent jest okresem liturgicznym niezwykle przepełnionym emocjami i uczuciami. Gdy sięgamy po teksty liturgiczne z tego okresu, które będą nam towarzyszyć przez najbliższe tygodnie, widzimy, że są one przeniknięte tęsknotą, pragnieniem, miłością i radością. Liturgia Słowa czasu Adwentu to zbiór tekstów mówiących nam o niepokoju, zadumie, refleksji, pragnieniu, zawierzeniu, zaufaniu, ciekawości i tęsknocie – o radości przekształcającej się miejscami w podniecenie z powodu spełniającej się obietnicy. Adwent jest przepięknym czasem, będącym dla nas prawdziwą skarbnicą uczuć i emocji.

Wczoraj rozpoczęliśmy czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Adwent to jak zapalona świeca w ciemnym pokoju – mała, ale wystarczająca, by pokazać kierunek. Nie chodzi tylko o czekanie, ale o pozwolenie, by światło Boga naprawdę padło na nasze życie. Ten okres prowadzi nas do spotkania z Chrystusem zarówno w tajemnicy Jego powtórnego przyjścia, jak i we wspomnieniu Jego narodzenia. To czas słuchania Boga i odpowiadania na Jego głos.

Słowa dzisiejszej Ewangelii nawiązują do sytuacji, gdy siedemdziesięciu dwóch uczniów, posłanych przez Jezusa do miejsc, gdzie sam zamierzał pójść, powraca i dzieli się radością z wykonanego dzieła. Słysząc uczniów opowiadających o swoich dokonaniach i przeżyciach, „Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Łk 10,21).

W pierwszych dwóch tygodniach Adwentu czytamy w liturgii mszalnej teksty z Księgi Izajasza, które zawierają proroctwa mesjańskie. Dzisiejszy fragment jest zapowiedzią uczty mesjańskiej, którą Bóg przygotuje, zapraszając na nią wszystkie narody. Aby objawić ludziom największe tajemnice, Bóg posługuje się prostymi znakami. Ma to być uczta pokoju i braterstwa, podczas której wszyscy uznają zwierzchnią władzę Boga. Prorok wskazuje na reakcję ludów słowami: „Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (Iz 25,9).

Dziś w słowie Bożym nasz Nauczyciel i Mistrz daje nam ważną wskazówkę: aby osiągnąć królestwo niebieskie, nie wystarczą słowa – nawet najpiękniejsze. Potrzebne są odpowiednie czyny zgodne z Bożą wolą. Ucznia Jezusa poznaje się nie po słowach, lecz po czynach. Nie wystarczą słowne deklaracje, konieczne jest także wcielanie Ewangelii w codzienne życie. Obłudnikami są ci, którzy czczą Boga ustami, a ich serca są zajęte grzechem. Trzeba jednak pamiętać, że nawet najwspanialsze czyny – same z siebie – nie zapewnią człowiekowi zbawienia, jeśli nie otworzy się on pokornie na Bożą łaskę i nie podda swojej woli woli Boga.

Dzisiejszy fragment Ewangelii ukazuje konkretny przykład uzdrowienia dwóch niewidomych. Słyszymy rozmowę niewidomych z Jezusem, którzy pierwsi zwrócili się do Niego, głośno wołając: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida” (Mt 9,27). Prośba ta jest wyrazem wiary, która nie pozwalała im milczeć i napełniała ich pewnością, że w Jezusie znajdą wybawienie ze swojej choroby. Pan Jezus, upewniwszy się co do ich wewnętrznego przekonania, nie mógł pozostawić ich wiary bez odpowiedzi. Dotykając ich oczu, przywrócił im wzrok, mówiąc: „Według wiary waszej niech się wam stanie” (Mt 9,29).

Adwent nie jest jedynie czasem oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Kościół przypomina nam, że to okres czuwania, nawrócenia i przygotowania na spotkanie z Chrystusem – zarówno w tajemnicy Jego wcielenia, jak i w Jego powtórnym przyjściu w chwale. To również czas słuchania głosu Jana Chrzciciela, który woła: „Przygotujcie drogę Panu” (Łk 3,4). W perspektywie misyjnej Adwent uczy nas gotowości: otwarcia oczu na potrzeby innych, dyspozycyjności serca, odwagi wyjścia z duchowej uśpienia. Jest czasem, w którym mam zapytać siebie, czy moja wiara jest żywa, czuwająca, wprowadzana w czyn.

To już druga niedziela naszego oczekiwania. Jednak w tym naszym oczekiwaniu nie chodzi o takie zwykłe czekanie, jak to dzieje się wówczas, gdy oczekujemy na autobus czy pociąg, gdy odliczamy dni do ważnego wydarzenia w naszym życiu czy czekamy na upragniony urlop, odpoczynek. Tego typu oczekiwanie często przepełnione jest niecierpliwością, napięciem, a czasem owiane codzienną rutyną. Adwentowe oczekiwanie jest zupełnie inne. Jest to oczekiwanie z nadzieją. Jest to oczekiwanie na Boga, który przychodzi, by odnowić nasze życie, który chce wprowadzić w ciemności naszego życia światło, a tam, gdzie panuje chaos – wnieść pokój.

Adwent to czas czuwania, oczekiwania i tęsknoty – czas, w którym uczymy się rozpoznawać obecność Boga w naszym codziennym życiu. Właśnie w środku tego adwentowego oczekiwania Kościół daje nam dzisiejszą uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. To święto jest jak promień światła w grudniowym mroku. W świecie zranionym grzechem, w sercach często zniechęconych i pełnych niepokoju Bóg ukazuje nam Maryję – całą piękną, całą świętą i całą czystą. Ona jest pierwszym znakiem nowego początku. W Niej rozpoczyna się odnowienie człowieka; w Niej zaczyna się nowa historia – historia zbawienia.