W Adwencie, gdy przygotowujemy się do Bożego Narodzenia, Bóg przypomina nam, po co przyszedł na świat. Przyszedł, aby odnaleźć swoje zabłąkane owce. Aby odszukać tych, którzy się pogubili w życiu, którzy odeszli z powodu grzechu, zranienia czy rozczarowania. Jezus nie przyszedł po to, by zostać z dziewięćdziesięcioma dziewięcioma, którzy czują się bezpiecznie, ale po tę jedną – najbardziej zranioną, zagubioną, samotną.

Adwent to czas duchowej wędrówki, który wymaga wysiłku, cierpliwości i wiary. To czas, kiedy człowiek, zmęczony codziennością, wychodzi naprzeciw Temu, który ma przyjść. Nie jest to wędrówka łatwa – pełna jest upadków, wątpliwości i znużenia. Jednak właśnie w tym trudzie dojrzewa serce, które pragnie spotkać Boga. Adwent to czas, w którym Bóg nie stoi z daleka, ale wychodzi nam naprzeciw z pełnym miłości zaproszeniem. To zaproszenie brzmi: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy jesteście utrudzeni i obciążeni, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a brzemię moje lekkie” (Mt 11,28-30).

W Adwencie Bóg zaprasza nas, byśmy odkryli tę Bożą logikę wielkości: że prawdziwa wielkość nie polega na byciu zauważonym, ale na życiu w cieniu Boga. Na tym, by dobro czynić nie dla poklasku, lecz z miłości. Adwent ma w sobie łagodność, ale i wymaganie: Bóg zaprasza, lecz jednocześnie wzywa do decyzji. A Jego światło odkrywa w nas nie tylko dobro, lecz także miejsca, które wciąż trzeba oddać Jemu

Adwent to czas, kiedy Bóg mówi, a człowiek ma się nauczyć słuchać. Ale czy naprawdę słuchamy? Może raczej mówimy Bogu, co ma zrobić, w jakim terminie i w jaki sposób? Może Adwent staje się dla nas raczej listą życzeń niż wezwaniem do nawrócenia? Bo Bóg rzeczywiście mówi, tylko my często mamy zatkane uszy. Dziś Jezus kieruje do nas słowa: „Kto ma uszy, niech słucha!”. Wydawałoby się, że każdy ma uszy. A jednak Jezus mówi to nie do głuchych, ale do tych, którzy nie chcą słyszeć. To ostrzeżenie dla wszystkich, którzy wolą Boga, który niczego nie wymaga, nie stawia granic i nie burzy świętego spokoju.

Dzisiejsza Ewangelia jest zaproszeniem, byśmy nie byli jak ci, którzy „nie poznali” Eliasza. Byśmy nie przegapili Boga, który już działa w naszym życiu. Byśmy w Adwencie nie tylko czekali na święta, ale rozpoznawali Jego obecność tu i teraz. Bo Chrystus nie tylko przyjdzie, ale On już jest pośród nas (por. Mt 28,20). Wystarczy otworzyć oczy wiary, uszy serca i powiedzieć: „Panie, naucz mnie Cię rozpoznawać, nawet wtedy, gdy przychodzisz w ciszy, w cierpieniu, w codzienności”.

Przeżywamy dziś już Trzecią Niedzielę Adwentu. Ta niedziela w Kościele katolickim nosi miano Niedzieli Gaudete od łacińskiego wezwania: „Radujcie się”. Dla chrześcijan jest to bowiem dzień szczególnej radości, zapowiadający bliskie przyjście Chrystusa. Przesłanie Trzeciej niedzieli Adwentu ma być dla nas podniesieniem na duchu, bo może już jesteśmy po ludzku zmęczeni porannym, wcześniejszym niż zwykle wstawaniem na roraty. Może dopada nas już powoli przedświąteczna gorączka i coraz bardziej wyczuwamy rozdarcie między świętującym już komercyjnym światem a naszym wewnętrznym pragnieniem bycia wiernymi adwentowemu wezwaniu: CZUWAJCIE!

Jezus w tej Ewangelii uczy nas szacunku do drugiego człowieka. Wysłuchuje faryzeuszy i uczonych w Piśmie, nie pogardza nimi, ale ukazuje ich przewrotność. Oni zaś nie spodziewali się, że ich własne pytanie sprowadzi ich do narożnika. Zostali postawieni pod murem.

Rozważając dzisiejszą Ewangelię, warto zapytać siebie: Którym synem jestem? Czy tym pierwszym, który – jak faryzeusze – uważa, że jest poprawny, idealny bo skrupulatnie przestrzega prawa, ale zamkniętym na głos Boga i potrzebującego brata, zapominający o czynach miłości świadczących o prawdziwej wartości człowieka? Czy tym drugim – może kiedyś zagubionym, ale otwartym na działanie Bożej łaski i miłosierdzia, dzięki której potrafi jednak odnaleźć drogę do Boga? Jezus zaprasza nas, abyśmy spełniali wolę Ojca nie tylko słowami, lecz przede wszystkim życiem. A gdy się gubimy – On zawsze czeka, by nas przyjąć, podnieść i poprowadzić ku nawróceniu.

Dzisiejsza Ewangelia wprowadza nas w sam początek ziemskiej historii Jezusa, ukazując Jego rodowód. Nie jest to tylko lista imion ani zwykły spis pokoleń. Rodowód Jezusa ma głęboki sens: pokazuje, że Chrystus wszedł w realną historię Izraela, jest wypełnieniem zapowiedzi mesjańskich i przychodzi przez ludzi, którzy nie zawsze byli święci. Już sama genealogia objawia, że Bóg działa w świecie również poprzez słabość, zranienie i grzech – bo Jego łaska przekracza ludzkie ograniczenia. Jezus rodzi się w konkretnym czasie i w konkretnej rodzinie. Nie pojawia się nagle, ale wchodzi w historię, która Go poprzedzała. To pokazuje, że Bóg zbawia świat nie „od zera”, lecz od wewnątrz naszego życia, naszej historii i naszych dróg.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam postawę Józefa: „Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie” (Mt 1,19). Józef chciał Maryję odesłać – może pragnął uchronić Ją nie tylko przed zniesławieniem, ale w szczególności przed ukamienowaniem. Dla kobiety, która nie miała męża, a była już w stanie błogosławionym, nie wróżyło to niczego dobrego.